zondag 18 januari 2009

Toneelstukje

Voor sinterklaas werdt ik op een donderdag gevraagd om samen met twee leidsters een toneelstukje te doen. Dit toneelstukje was de dinsdag erop, en in grote lijnen is me een beetje verteld hoe het verhaal ging. maar de rest was improvisatie...Tja, dat is toch een benauwt gevoel als je het nog nooit hebt gedaan en je staat daar dan.. je weet niet hoe de kidneren gaan reageren en ook niet wat de leidsters van je vinden...

Maar toen het toneelstukje eenmaal begon en de kinderen actief mee begonnen te doen kreeg ik er steeds meer lol aan en durfde steeds meer en gekker te gaan doen. Want hoe gekker je doet hoe mooier de kids het vinden. Aan het einde van het toneelstukje was iedereen enthoussiast, de kinderen en de leidsters. Ik vond dit een leuk ervaring om op te doen en ook leerzaam vooral voor mijn eindproject.

Open deuren

In de tijd dat ik er stage liep, zijn ze begonnen met een open deuren beleid. Ik wist niet goed wat de bedoeling was omdat we met activiteiten gingen werken. Ik liet het over me heen komen, in het begin had ik er moeite mee omdat ik niet wist welk kind waar was. na verloop van tijd vond ik het steeds leuker worden, ook de activiteiten bedenken die gericht waren op een ontwikkeling. bijvoorbeeld de ene dag had je taalontwikkeling en de volgende motorisch. de open deuren vond ik ook leerzaam door naar de kinderen te kijken. elk kind reageert hier anders op. Zo is er een meisje wat in het begin het liefst op de groep bleef. Na een aantal weken begon ze langamerhand losser te komen en ging soms ook op een andere groep knutselen. dat vind ik het leuke aan het open deuren beleid, je leert de kinderen van je eigen groep beter kennen, maar ook de kinderen van de andere groepen die bij jou komen knutselen.

Mijn stagebegeleidster

Ik had vanaf het moment dat ik haar ontmoette al een goed gevoel. ze was heel aardig en heel belangstellend. Waar kom je vandaan wat kun je al enz. enz. Meteen mocht ik luiers verschonen en met een andere leidster kinderen naar bed brengen, nadat ik een korte uitleg had gehad. Dit gaf mij zelfvertrouwen. Ook als ik problemen had, met mijn stageopdrachten maar ook prive kon ik bij haar terrecht. Het was geen probleem. Ik vond dit fijn omdat toch op de je privesituatie een invloed heeft op je functioneren. Ik heb een hele fijne tijd met haar gehad en vond het fijn dat ze altijd voor me klaar stond...

De groep

De groep op het kinderdagverblijf is heel leuk, het is een verticale groep dus kinderen van 0 tot 4 jaar oud. De kinderen vonden het al snel leuk dat ik er was en had met de meeste al snel een band opgebouwd. maar 1 kind was voor mijn gevoel moeilijk om contact mee te krijgen en ik wou hem niet `vergeten`. Waar ik bang voor was, was dat ik meer aandacht zou geven aan de kinderen die dingen vertelden en die bij mij op schoot kwamen zitten. heel langzaam gedurende de eerste weken heb ik contact met hem gelegd en het ging steeds beter. hij begon heel rustig dingen te vertellen. En nu bijna aan het einde van mijn stage vind hij het leuk als ik kom.

De eerste dag

Meteen de eerste dag van mijn BPV was geweldig. Iedereen praatte met me en was nieuwschierig hoe het met mij ging, en wie ik was. Eenmaal een beetje men draai gevonden mocht ik een kind een fruithap geven. (dat was een hele stap na mijn vorige stage).
Maar natuurlijk de eerste paar happen gingen goed, een beetje met de leidsters aan het praten.
En BOEM.... daar ging de fruithap,,, rood tot achter de oortjes. De fruithap hoog tegen de muur en over de vloer. Een goed begin van de eerste dag toch...?¿ gelukkig moest iedereen er om lachen en hebben we het samen opgeruimt. het was een leuke eerste dag haha. en heb het verhaal gedurende mijn stage nog af en toe weer gehoord in de koffiekamer;)

Mijn allereerste stage

Mijn mening & mijn verhaal

Mijn eerste stage was vanaf dag 1 een verschrikkelijke stage. vanaf de eerste dag werdt mij gezegd wat ik wel en niet mocht. ik mocht met de kinderen spelen maar ik mocht ze niet optillen, niet verschonen of naar bed doen... oke dacht ik dat gaat vanzelf wel beter naarmate de weken verstrijken. bijna anderhalve maand later, mocht ik dit nog niet doen. Toen heb ik gevraagd wat er nou werkelijk aan de hand was, want op zo`n manier kon ik natuurlijk geen activiteit doen. ik bedoel als ik een activiteit met de kleintjes wil doen en moet vragen aan een ander `g oh, wil je ze even in de stoel zetten want ik mag ze niet op beuren?`. Toen zei ze tegen mij dat ze mij niet vertrouwde en ze wist niet of dit wel de opleiding voor mij was en ik moest maar eens gaan praten met iemand van het hoofdkantoor. Naja dacht ik bij mezelf als jij denkt dat dat moet, zonder uberhaupt te weten wat ik kan.....
het gesprek gehad en ik van binnen natuurlijk boos, heel boos. want alles wat eruit kwam bij haar was negatief. Volgens mijn stagebegeleidster kon ik niets. Terwijl ze nog niets had gezien!!!! toch maar een paar weekjes door gegaan, toen kwam het verhaal dat ze mijn stagebegeleidster overspannen was. En ze wisten eigenlijk niet wat ze nu met mij aan moesten... goed eenmaal overgeplaatst naar een andere groep met een andere stagebegeleidster. kwamen ze een weekje later ermee aan dat het beter was dat ik stopte want ik liep te ver achter met mijn stage opdrachten (de schuld van mijn vorige begeleidster.) en ze konden niet zien hoe ik op de groep functioneerde omdat ze mij niets hadden geleerd op de vorige groep want ik mocht niets doen. ja de keukenhulp helpen en het fruit schillen naja gezellig.....

hoe ik er nu over denk is aan de ene kant heel nuchter, ik kon er op dat moment niks aan doen. ja wat wil je zeggen tegen iemand met jaren ervaring die je niet mag... ik wil dit en dit gaan doen anders stop ik met mijn stage...
een rare situatie waarin ik ben beland en geen fijne. maar ik heb er veel van geleerd en heb er veel dingen uit meegenomen naar mijn volgende stage. maar het belangrijkste is nog over doorbijten en dan ben ik er....

Mijn stage

In het begin was ik altijd negatief, ik haal het niet. Ik kan het niet, totdat ik bij mijn huisige stageadres kwam. Daar werdt tegen mij gezegd `Je kunt het wel`. Dat negatieve heb ik meegekregen uit mijn vorige stage die ik niet heb gehaald. zij waren altijd negatief, en nooit positief. Als je een gesprek had werden de negatieve dingen genoemd nooit de positieve. Zelf niet op de de groep een keer een knipoogje of een klopje op mijn schouder.

Eenmaal op mijn nieuwe stage ging het geweldig, ik paste goed in het team en kon met iedereen overweg. Maar toch bleef die onzekerheid. Eenmaal er voor uit gekomen wat er nou aan de hand was, werdt er tegen mij gezegd dat ik het super goed deed. En dat er nog niets negatiefs was over mij en mijn functioneren. Dat voelt super fijn en toch is het dubbel, want in je achterhoofd blijven de negatieve woorden er zo af en toe doorheen komen...

zou dit altijd zo blijven waar je ook werkt of gaat het gevoel langzaam weg en komt het zelfvertouwen weer naar boven?¿